Sublimirajući bitne arhitektonske elemente tradicionalne arhitekture grada, nije se željelo ući u puko oponašanje formi i detalja. Težilo se pronalaženju “srednjeg” puta od tradicije do savremene transpozicije, što omogućava optimalno poštovanje naslijeđenog a da se ne izgubi “Zetgeist” kao bitan parametar vrednovanja arhitektonskog djela. Kada su volumeni u pitanju, uočena “grupna forma” kao odraz logičnog spontaniteta u urbanoj matrici  grada. Tako su se, kod ovog projekta, četiri kuće “srele” na pjaceti što se iščitava sa više bitnih tačaka, kako na formi objekta, tako i u unutrašnjem prostoru.