Duh stare Podgorice predstavlja ishodište oblikovnih principa koji su transponovani u poneđenom rješenju. Arhitektura stare Podgorice se ne doživljava kao zbir diferenciranih objekata, već se nameće konglomerat zida i rastinja koji je neprestano u fazi promjena. Toj borbi između žive i mrtve prirode mjeru određuje čovjek. Cilj mu je da se stvori hlad u sjenci koju tvore biljka i kameni zid. Unutrašnja dvorišta u zelenilu čine duhovni i fizički mikrokosmos. U njega se i sunčev zrak propušta samo koliko treba.